Και με βαζέχα λύμπε μικάελσεν κλπ. ομάδα 2000/2001 μιά χαρά παίζαμε, χαρακτηριστικά βάλτε να δείτε στιγμιότυπα απ' το παιχνίδι με τη μάντσεστερ και κάντε σύγκριση με το σήμερα, χωρίς πλάκα θα σας φανεί σαν να είμαστε η Μπαρτσελόνα σε σχέση με τη σημερινή σαπίλα
ισχύει πέρα για πέρα αυτό που λες!
υπήρχαν καλύτεροι παίκτες, χημεία, τρεξίματα, και είχε γίνει δουλειά.
καμία σχέση με σήμερα.
είχε κάνει και εξαιρετική δουλειά ο Κυράστας την προηγούμενη σεζόν.
στο συγκεκριμένο ματς, πραγματικά κρατούσαμε την μπάλα και δεν την χάναμε εκεί μέσα από την καλή Μάντσεστερ!
την προηγούμενη χρονιά, ήμουν στο ΠΑΟ - ΛΑ Κορούνια 1-1 ρεβάνς του 4-2.
θέλαμε 2-0 όπως και τις προάλλες απέναντι σε Ισπανική ομάδα επιπέδου Τσάμπιονς.
τους είχαμε γονατίσει πραγματικά. δεν είχαν πιάσει μπάλα στα πόδια τους. και είχαμε και πολλές ευκαιρίες. καθαρά από ατυχία δεν περάσαμε τότε.
την επόμενη φτάσαμε στους 16 όπως λες, αποκλείοντας Γιουβέντους-Αμβούργο.
την αμέσως επόμενη φτάσαμε στους 8 με Μπάρτσα οπότε και αποκλειστήκαμε αδίκως πάλι με το πέναλτι που δεν έδωσαν στον Ολιζαντέμπε ή έστω με τα λίγα εκατοστά στο τελευταίο δευτερόλεπτο που πέρασε η μπάλα δίπλα από το δοκάρι.
και τη σεζόν 2002-2003 φτάσαμε στους 8 του ΟΥΕΦΑ οπότε και αποκλειστήκαμε από την Πόρτο του Μορυρίνιο στη ΛΕωφόρο στην παράτα, σε ματς που έλειπε ο υπερπολύτιμος τότε Μπασινάς, και για αλλαγή του είχε φέρει ο Σάντος το καλοκαίρι τον Σαίνιο αντί για τον Κατσουράνη.
ακολούθησε η Ριζούπολη και η απόφαση του Τζίγγερ να διαλύσει την ομάδα εκείνη ουσιαστικά.
μετά μας πήρε η κάτω βόλτα εντελώς.
αυτό που τονίζω είναι πως όταν έχεις κάτι καλό και δουλεμένο, οι επιτυχίες έρχονται και μάλιστα ακόμα και συνεχόμενες.
στη φάση που σήμερα βρισκόμαστε δεν ψάχνουμε τέτοιες επιτυχίες, αλλά δουλειά για να έρθουν στο σύντομο μέλλον.